به نقل از «بی باک نیوز»

برای ترمینال غرب گوش‌ها را تیز کنید!

تاریخ انتشار: ۲۴ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۹۰۴۷۹۵

گروه ادب و هنر «فرهنگ نیوز»؛ سالانه در سینماهای دنیا – بخصوص آمریکا- در سطوح مختلف و با تنوع بسیار، برای هر نوع مخاطب –با سطحِ فهم و سلیقه متفاوت- در همه ژانرها فیلم‌ ساخته می‌شود. مفاهیم، متکثر و متعدد می‌شوند و بنا به اقتضای فهم، سواد و شرایط مخاطب فیلم‌هایی طراحی می‌شود که در عین تنوع و تکثر، در نهایت، به گفتمانی‌ مشخص و هدفمند آنچنانکه خواست صاحبان کمپانی‌ها و سرمایه‌داران باشد، منتهی می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

فیلم‌ها بر اساس شرایط و امکانات و بودجه تولید، و توان گروه سازنده و نیز با توجه به وضع مصرف‌کننده، رنگ تولید به خود می‌گیرند. از این‌رو، فیلم‌ها حدّ خود را پیدا می‌کنند و در جایگاه خودشان قرار می‌گیرند و به همین میزان در تبلیغات سهم می‌گیرند. فیلم‌هایی که به نسبتِ فیلم‌های درجه یک، بودجه و سرمایه کمتری دارند، بی‌مورد به سراغ ستاره‌ها نمی‌روند و از خیلی ایده‌آل‌ها صرف‌نظر می‌کنند اما در عوض، به رکن و چهارچوب اصلی فیلم که فیلمنامه‌ و معنا و مفهوم باشد، می‌پردازند، تا آن کمبودِ سرمایه و ستاره را جبران کنند. همین نشان می‌‌دهد که رسانه و سینما، باید برای مخاطبش «مِنو» داشته باشد، تا مخاطب فیلم خود را انتخاب کند (البته بحث «هدایتِ انتخاب» بماند، که در حوصله این یادداشت نمی‌گنجد).

و اما «ترمینال غرب». نگارنده ناظر به مقدمه مذکور، بر این باور است که فیلم ترمینال غرب، بیش از آنکه از لحاظ فنی و هنری آسیب دیده باشد، از جنبه مدیریتی و پشتیبانی چوب می‌خورد. در تولید این فیلم اگر همه سازندگان اثر و در رأسِ آنان کارگردان، توجیه بودند که این اثر را برای چه گروه مخاطبانی، به چه منظور و با چه هدفی باید بسازند، با تمرکز دادن به موضوع و دور کردن آنها از زوائد، می‌توانستند کار را بهتر و درست‌تر پیش ببرند. نمی‌دانیم مخاطبان این فیلم‌ چه کسانی هستند! عموم مردم؟ طرفداران دولتِ منتخب؟ مذهبی‌ها؟ کسانی که اشتباه رأی داده بودند؟ یا قشر خاکستری؟ چراکه اسیر چند موضوعی شده است.

موارد دیگری هم در پشتیابی کار باید لحاظ می‌شد: در تولید این فیلم بیش از آنکه هزینه صرفِ بازیگران چهره و شناخته‌شده‌ شود، باید برای تهیه فیلمنامه هزینه می‌شد تا این همه شخصیت زائد و موقعیتِ بی‌دلیل در فیلم نباشد. همین کار تعداد بی‌مورد بازیگران و به تبع آن هزینه‌ها را نیز کم می‌کرد! آنچه یک فیلم را در وهلۀ اول، به معنای واقعی «فیلم» می‌کند، قطعاً چهره‌ها و ستاره‌ها نیستند. محتوا و متن قوی بی‌شک پایه و تضمینِ موفقیت هر فیلمی است. نمی‌دانیم، شاید نارسایی‌ها و کاستی‌هایی که ما به فیلمنامه نسبت می‌دهیم، حین ضبط کار و یا پای میز تدوین بوجود آماده باشند و الا تجمیع این‌همه بطالت در یک فیلمنامه بعید و سخت به‌نظر می‌رسد. با این حال، فیلم در باتلاقِ چند قهرمانی و چند موضوعی اسیر شده است؛ و نمی‌فهمیم مسئله و موضوعِ مشخص و مرکزی فیلم چیست. و نیز نمی‌دانیم این قهرمانان چه کسانی هستند؛ و چون پرداخت درستی ندارند، آنها را نمی‌شناسیم؛ حتی اگر شخصیت‌های فیلم، خوابِ احمدی‌روشن و شهریاری‌ها را ببینند!

یک فیلمِ داستانی با روایت کلاسیک، مجموعه‌ای از روابط علّی-معلولی است که شخصیت‌ها، روابط و مسائل فی‌مابین آنها، قصه را می‌سازد. همچنین درگیر کردنِ فهم مخاطب در این مجموعه روابط، موضوعیت دارد. بیننده به لذت تماشا و کشفِ این شبکۀ ارتباطیِ محکم و درهم‌تنیده است که پای فیلم می‌نشیند (به هدف رسیدن به معنا). ما در این فیلم با یک مستند‌گونۀ چهل‌تکه طرف هستیم، که موزائیک است تا یک فیلم منسجم! تعدادی موقعیت و اطلاعات، با لوکیشن‌های به ظاهر مرتبط، که بیشتر تلاش می‌کند، مشکلاتی را فهرست کند و لوکیشنِ ارتکاباتِ دولت را کنار یکدیگر قرار دهد. البته نویسنده یا کاگردان اثر، به بیان یکی دو لوکیشن بسنده کرده‌اند و اگرنه باید به تعداد استان‌ها و شهرهای کشور، شاهد فهرستی بلندبالا می‌شدیم! انتخابات و شادی برجام (در تهران) و خشکی دریاچه (ارومیه) و توقف پروژه هسته‌ای و تعطیلی سازمان انرژی اتمی و دیگر خدمات دولت، همه در فیلم کلاژ شده‌اند، اطلاعات شخصی و بیرون از فیلم به فهم فیلم کمک می‌کند، حال آنکه تحلیل و تشخیصِ روابطِ داخلِ خودِ فیلم است که فیلم را می‌سازد.

اما مشکل دیگر، لکنت فیلم است. به عبارتی ‌نمی‌داند چگونه باید بگوید. بیش از اینکه فیلم ببینیم، فیلم می‌شنویم؛ اما در عین حال باید برای حرف درستی که ترمینال غرب تلاش دارد بزند، گوش‌ها را تیز کرد! از طرفی دیگر به وضوح پیداست که فیلم و فیلمساز متأثر از فضای فیلمسازی تأویلی این روزها و سالهای سینمای ایران است. دلیل تأویلی و رنگی حرف زدنِ سینمای این روزها، خارج از سینماست و نه آنکه نشانی از مهارت و بلدی و هنر تکنسین‌ها (فیلمسازها) داشته باشد. باید برداشت خود را از سینما و بیان به‌واسطۀ آن اصلاح کرد، نه که از شرایطِ مختل و مشوشِ این روزهای سینما پیروی کنیم.

اینکه تأویل برای کجاست و تصریح برای چه زمانی، و حتی کدام باید باشند و کدام نه، بحث دیگری است و اینجا مجال طرح آن نیست. اما آنچه در ارتباط با ترمینال غرب لازم است گفته شود این است که، بیان فیلم بین این دو گیر کرده و اوج بیانِ لطیفِ تصویری را رنگ‌بازی دیده است! قدری هم به فضای انتخاباتی اشاره می‌شود و عمل نکردن به وعده‌ها. فیلم این است و مابقی دیالوگ‌های مستقیم. مجلس رأی‌گیری بر سرِ رفتن یا نرفتن دختر خانواده، مسلماً پذیرفتنی نیست چراکه اصرار بر بودن این صحنه بر معنادار شدن آن ترجیح دارد، تحمیلی و الصاقی به فیلم است. البته در این صحنه لطافتی وجود دارد، رأی‌ربایی و سوءاستفاده از ناآگاهی نسل بعدی را خوب نشان داده است.

غفلت از یک نکته به این فیلم ضربه زده و البته خیلی از آثار سینمایی –حتی برخی از کارهایی که نویسنده و کارگردان با تجربه و حرفه‌ای دارند- دچار آن هستند (در نقدِ عیبِ چند موضوعی): سینما عرصه برجسته کردن لحظه‌ای از لحظاتی است که هنرمند درک کرده است اما دیگران نه، از آن غافل بوده‌اند. در این فیلم، لحظات و نفرات جلوی دوربین بسیار زیادند. حکایتِ یک دِه آباد است و دَه دِه ویران! اگر فیلمنامه ترمینال غرب بجای چند موقعیت و لحظه و موضوع به یکی می‌پرداخت و آن را می‌پروراند، این اثر دست‌کم ده پله بالا می‌رفت؛ مثلاٌ اگر تِم کار را خانوادگی انتخاب می‌کرد و ارتباط‌ اصلی فیلم را، ارتباط یک برادر و خواهرِ محقق و فعال قرار می‌داد و ارتباط‌های دیگر مانند رابطۀ آن پسر با استاد و کارش را محدود و فرع می‌کرد، می‌ماند یک ارتباطِ عمیق خواهر و برادری و اشتباه خواهر و غم فراغ. و بعد مسائل هسته‌ای و تحریم و تحریف و هر آن مفهومی که خواستِ سازندگان بود، قابلیت پرداخت داشت (و یا بالعکس می‌شد رابطه‌ او با استاد و کارش را برجسته کرد). لذا شاهدیم که طراحان قصه، نتوانسته‌اند اَهم و مهم کنند و از خیرِ دیگر حرف‌ها بگذرند. هرچه هست، نکته مهم این است که هر اثر داستانی، تنها و تنها می‌تواند یک حرف محوری داشته باشد و مابقی حرف‌ها زیرمتن و در خدمت آن حرف محوری و اصلی باشند.

آنچه تا بدین‌جا گفته شد، از بحث مدیریت اثر گرفته -که می‌بایست در مرحله ایده‌پردازی و تهیه متن استاندارد برای این دست کارها بجا و درست هزینه شود- تا بحث درباره چگونگی روایت و بیان تصویری و الخ. اما آنچه اهمیت بسیار دارد و بر این مباحثی که از نظر گذشت، رجحان دارد، «محتوا»ی کار است. در این مورد نیز نواقص و معایبی بر ترمینال غرب وارد است. البته نگارنده –استثنائاً- در اینجا بنا ندارد، به شرح و بسط این موارد بپردازد. اما مختصر اشاره‌ای خواهد شد: دختر خانواده دل به رفتن [به آمریکا] خوش دارد و کور[دل] است یا باید گفت بدبین شده است. از این‌رو، برادر دل‌نگران و ناراضی است. اطرافیانِ بی‌فکر و بی‌تدبیر اما به رفتنش رأی می‌دهند. در این بین، «پدر» نظری ندارد. او نه در تصمیم دختر برای رفتن دخالتی دارد (که فیلم می‌گوید او نمی‌تواند دخالت کند اما این را ما نمی‌بینیم و بیشتر بی‌تفاوتی و بی‌مسئولیتی پدر را القاء می‌کند تا دست‌بسته بودندش را؛ که اگر هم این بود، باز هم موقعیتِ بدی می‌بود) و نه در منصرف کردن دختر، اقدامی می‌کند. لذا پدر به شدت منفعل و بی‌اثر است. و در نهایت دختر به هوای پسری [مجازی]، از طریق ترکیه راهی آمریکا می‌شود.

از طرفی برادر –شخصیت اول فیلم- درگیر پروژۀ هسته‌ای است و جا پای «احمدی‌روشن‌«ها و «شهریاری»ها گذاشته (و این از همان شنیدنی‌‌های فیلم است و ایضاً پوستر فیلم!) به هر ترتیب –به فرض قصه فیلم- او احمدی‌روشن دیگری است، تنها به این سبب که کار و تحصیلش هسته‌ای است و ته‌ریشِ مختصری دارد، و الا –به‌عنوان مثال نقص- همین بس که رابطه‌ و برخورد او با پدرش به هر کسی شبیه است الا شهید احمدی‌ روشن عزیز.

دختر از ترکیه دور نشده، تودهنی‌اش را می‌خورد و آن مرد دو رگۀ ایرانی-آمریکایی آن رویش را نشان می‌دهد. با این حال دختر بی‌هیچ دلیل موجهی به او فرصت می‌دهد و به آمریکا می‌رود. عاقبتِ سفر به آمریکا، کُما و بعد مرگ دختر است. در ادامه برادر، سخت پشیمان‌ می‌شود، آنقدر پشیمان که اول خود را مقصر می‌داند و سپس ناگوارتر و دردآورتر آنکه او در کمال وقار و مردانگی(!)، این کوتاهی را از چشم پدر می‌بیند و او را محکوم می‌کند. اینجاست که پدری بی‌مسئولیت داریم و پسری قوی و جسور و دلیر که پیشرفت‌ها، همه از جانب اوست. پدر آنقدر بی‌اثر است و حضورش بی‌فایده، که بودن و نبودنش علی‌السویه انگاشته می‌شود. مجموع این مفاهیم و معانی، محتوایی نابه‌سامان و بی‌مایه‌ای را بوجود آورده است.

و در آخر، اگر بخواهیم آنچه به قلم رفت را تصریح دهیم، باید به این نکته دقت کنیم که به نظر می‌آید فیلم تلاش می‌کند حرف بااهمیتی را فریاد بزند و بگوید همۀ مسیرها به «غرب» ختم نمی‌شود و چنین پنداری به‌طور قطع درست نیست. نتیجه اعتماد دوباره و فرصت دادن به کسی که با دست (زور) صحبت می‌کند، پشیمانی است. اگر فیلم و فیلمساز در پی بیان و تبیین این حرف بوده‌اند، باز هم جا دارد در این‌باره فیلم‌هایی با بیانی گویا ساخته شود.

محمدمهدی ابراهیم، نویسنده

-----------------------------------------------------------------------------

تذکر: کاربر محترم! انتشار مطالب دیگر رسانهها از سوی پایگاه خبری تحلیلی بی‌باک لزوما به معنای صحت و تایید محتوای آنها نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود. در ضمن شما می توانید اخبار و مطالب وزین خود را که تا کنون در هیچ رسانه‌ای منتشر نشده است از طریق بخش "تماس با ما" یا پل ارتباطی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید برای ما ارسال نمایید تا در صورت دارا بودن مولفه‌های لازم، منتشر گردد.

------------- با کلیک بر روی لینکهای ذیل تمامی روزنامه‌های کشور را رایگان مطالعه کنید -------------

روزنامه‌های عمومی | روزنامه‌های اقتصادی | روزنامه‌های ورزشی | سایر روزنامه‌ها| هفته‌نامه و ماهنامه | نشریات استانی

منبع: بی باک نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bibaknews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بی باک نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۹۰۴۷۹۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قطب گردشگری، ترمینال خارجی ندارد

ابراهیم عزیزی در بازدید از مجموعه «آی مت» شیراز گفت: به یکی از وظایف مهم و اساسی خودمان که پیشرفت، رشد و آینده، خود، خانواده، کشور و سرنوشت همه ما است باید به این گفت و شنود‌ها برسیم.

نماینده مردم شیراز و زرقان در مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه از همه تلاش‌های فکورانه و صادقانه و نگاه عالمانه‌ای که این مجموعه برای امر تعلیم و تربیت به خرج دادند، تشکر می‌کنم، افزود: حداقل یکصد مدرسه در حوزه غیر دولتی فعالیت کردم و با این حوزه تا حدودی آشنا هستم.

او با اشاره به اینکه اگر می‌خواهیم کار زیربنایی و مبتنی بر کار جامع گرایانه داشته باشیم باید از همین سنین آغاز کنیم، افزود: رشد، پیشرفت و شکوفایی و رسیدن به هر هدفی باید از همین سنین مشخص شود و زمانی می‌توانیم به اهداف برسیم که به پایه‌ای از این تعلیم و تربیت برسیم.

عزیزی گفت: انسان‌ها در طول زندگی دارای اهدافی هستند و هر انسانی دارای اهدافی است و یک فردی می‌تواند دارای هدف مادی، اجتماعی، فرهنگی و ورزشی باشد و برای رسیدن به آن باید از سنین کودکی برنامه ریزی شود.

او با اشاره به اینکه دولت‌ها علاقه دارند روی هر کاری چنگ بیندازند و اگر راه را برای بخش غیردولتی باز کنیم، اظهار کرد: خط انتقال آب از خلیج فارس به فارس توسط بخش خصوصی با مجوز‌های دولت در حال انجام است که ۵۳ هزار میلیارد تومان هزینه آن شده است.

عزیزی گفت: در حوزه صنعت خودرو، به سرعت جلو می‌رویم و بخش غیردولتی آوردیم و دولت عنوان کردیم که موانع را رفع کند و در امر مهم تعلیم و تربیت اگر نگاه را به صرفا به ظرفیت دولت کنیم حتی اگر برای همین سنین سه تا ۶ سال باشد، بازهم دولت توانایی انجام ندارد.

او افزود: برای آینده این کشور و مردم باید تصمیم بگیریم و همانطور که برای خانه و خانواده تصمیم می‌گیرید باید با نگاه به خانواده تصمیم گیری می‌شود و باید برای جامعه هم تصمیم گیری کنیم و باید از جز به کل برسیم و اجرای خانواده کنار هم قرار بگیرند و درست تصمیم بگیرند به نتیجه خوبی می‌رسیم.

نماینده مردم شیراز در مجلس گفت: امروز اگر عرصه انتخابات است و انسان پیشرفته و متمدن و تمدن ساز و علاقمند به سرنوشت خودش و جامعه اش علاقه دارند باید بیاید و تصمیم بگیرد و پای صندوق بیاید و به هرکسی که اصلح می‌داند رای دهد، مشکلات کشور آموزشی، اقتصادی، و رفاهی بجاست، اما باید دانست که مشکلات کشور از قوانین و از مدیران است.

عزیزی گفت: مجلس، قانون مدارس غیردولتی، بیمه مدارس غیردولتی اخیرا تصویب کرد و تا مجلس تصویب نکند کسی نمی‌تواند کاری انجام دهد و نگاه درست به قانون گذاری می‌تواند زمینه اتفاقات خوب را فراهم کند.

نماینده مردم شیراز و زرقان در مجلس شورای اسلامی افزود: امروز امر انتخابات و انتخاب اصلح، ارتباط مستقیم با پیشرفت کشور دارد و تصمیم خوب پایه گذار اتفاقات خوب است و تصمیم غلط هم می‌تواند پایه گذار روند نامناسب باشد.

او، ملاک انتخاب‌ها را افراد دانست و اظهار کرد: متاسفانه برخی افراد به خاطر شکل و شمایل نامزد انتخاباتی، وی را انتخاب می‌کنند و با این انتخاب نباید انتظار داشت که توقع برآورده شود و اگر انتخاب با انتظار تطبیق نکند، به بیراهه رفتن است.

عزیزی گفت: هرگاه توقع و انتظار با هم مطابق نباشد به نتیجه نمی‌رسد و و برای همین موضوع است که عنوان می‌شود انتخابات در آینده کشور و کودکان این مرز و بوم تاثیر دارد چرا که انتخاب صحیح، ساختار درست، کارآمدی قوانین و مدیران خوب را در پی دارد.

او با اشاره به عقب ماندگی فارس و شیراز در عرصه‌های مختلف، گفت: در شیراز ۱۷۵ میلیون متر مکعب آب برای شرب لازم دارد که ۳۰ میلیون آن از سد درودزن می‌آید و ۹۰ میلیون آن از خط دوم تامین می‌شود و بخش اعظم آن از چاه هاست و سئوال اینست آب چگونه تامین می‌شود، تا مجلس و نماینده قوی نداشته باشیم این آب تامین نمی‌شود باهمت مجلس یازدهم آب الان باید از خلیج فارس وارد شود.

عزیزی گفت: قطب گردشگری، ترمینال خارجی ندارد و قطب بهداشت و درمان چند بیمارستان جنرال دارد.

او گفت: اگر ارتقا کیفی آموزش و تربیت را می‌خواهید اگر ارتقا در پژوهش و آموزش می‌خواهیم داشته باشیم باید زیرساخت‌های مناسب را ایجاد کنیم.

عزیزی با اشاره به اینکه قهر کردن و گلایه مندی را مشکل را حل نمی‌کند، اضافه کرد: نگاه به مجلس در حوزه تعلیم و تربیت و رشد فناوری در برنامه هفتم جدی بوده است و باید برنامه هفتم در مقام اجرا انجام شود و امیدوارم بتوانیم با همکاری شما حرکت رو به رشدی را شاهد باشیم.

نامزد انتخاباتی مجلس شورای اسلامی افزود: در خصوص تامین اجتماعی نزدیک به ۴۰۰ هزار میلیارد تومان دولت به تامین اجتماعی بدهکار بود که بالغ بر ۲۵۰ هزار میلیارد تومان از بدهی‌ها به تامین اجتماعی برگردانده شده است ولی این ایراد وجود دارد که دولت هر وقت کم می‌آورد دولت دست به جیب تامین اجتماعی می‌کند و چند سال است جلوی این موضوع را گرفته ایم.

او افزود: پنج بیمارستان دولتی در حال احداث بوده که بیمارستان ۱۴۰۰ تخت خوابی می‌تواند موثر باشد و ۴۰۰ تخت ویژه کودکان است.

عزیزی با اشاره به اینکه برای اولین بار سهم ما در دولت بیشترین از سایر بخش‌ها بوده است، تاکید کرد: بیشترین تعداد وزیر بود و سهم ما از همه استان‌ها بیشتر است روز رای گیری و رای اعتماد به وزرا مابقی استان‌ها اعتراض می‌کردند و ۱۸ وزیر دارد و چهار وزیر از فارس بود با جنگندگی پیگیری کردیم.
وی با اشاره به اینکه نگاه ما بر شایسته سالاری است، اظهار کرد: وقتی که قانون اجرای اصل ۴۴ را اجرا می‌کنیم، متاسفانه ITI را به انسانی دادند که جیبش خالی بود و آزمایش مرودشت به خاطر مدیر ناکارآمد به این نتیجه رسید، اما الان دنبال بخشی از واگذاری آن هستیم.

او گفت: اگر اعتقاد داریم کشور به ناامنی اجتماعی، اقتصادی، روانی نرسد باید به با انتخاب صحیح، روند دارای مشکل را از بین برد.

عزیزی گفت: در رابطه با ارتباط تجارت خارجی در مجلس روی این موضوع هستیم که شنبه و جمعه تعطیل شود و احتمالا موضوع تعطیلی پنج شنبه و جمعه به نتیجه نمی‌رسد.

او گفت: در رابطه با معلولین باید فراکسیون برای آنان تشکیل شود و باید در مجلس دوازدهم فارکسیون آنان را داشته باشیم تا حق و حقوق معلولان از بین نرود.

عزیزی افزود: از ۸۴۵ هزار میلیارد بودجه کشور میزان ۶۰۰ هزار میلیارد برای حقوق هزینه و همه بودجه ما از نفت و مالیات برای حقوق صرف می‌شود و چرا که عادت شده است مولد نباشیم و می‌خواهیم پشت میز نشین باشیم و اراده‌ها کنار گذاشتیم و اداره‌ها ملاک شده است.

مسعود زاده باقری هم گفت: موسسه «آی مت» یک موسسه قوی در کشور محسوب می‌شود و در استان فارس و سایر استان‌ها به صورت قوی فعال است و با توجه به شناخت عمیقی که از دکتر عزیزی دارم به این نتیجه رسیدم که فردی توانمند است و توانمندی در ابعاد مختلف قابل بیان است و تجارب ارزشمندی را در حوزه‌های مختلف دارند.

مدیر عامل موسسه آی مت گفت: سرکشی به مردم و پاسخگویی به مردم و پیش قدم بودن برای رفع مشکلات مردم از خصیصه‌های دکتر ابراهیم عزیزی است و این موضوع را حتی رقیب وی عنوان می‌کند و در بعد علمی و اخلاقی ویژگی خاص دارد.

او گفت: از همکاران عزیزم می‌خواهم که از این نماینده مردم و نامزد انتخاباتی حمایت کنند و ارتباط زنجیره‌ای بسیار قوی در موسسه وجود دارد چرا که شهر ما نیاز دارد به چنین افرادی که بتواند به مردم خدمت رسانی کند.

باشگاه خبرنگاران جوان فارس شیراز